පැසුණු හිස් – රන් උපැස්
දිග රැවුල් – ඇදවුනු තොල්
අවැසිමද කවියකට ඉසියුම්?
මත් – විරිත් – අකුරෙන් අකුර ගැලපුම්
යවහන් දොසැර අත් බැඳ දිමුතු-මුතු යදමින්
එතකොටද කැප කවිකම්?
කැපවෙන්න නංගි කවිකමට දිවිහිමියෙන්!
ගුරුකුලයකින් ලැබෙත් ඇරයුම්…
හතරේ කණිසමට පිබිදෙන
හොදි උයන – බත් මුල් බඳින
හෑන්ඩ් බෑගය බදා බසයෙක එල්ලෙන
ගැස්සි ගැස්සී යන’තර අකුරු අමුණන
අළු දැරියෙක්මි මම නම්
ඉතින් අහිමිද අපිට කවි කම්?
නූතන කවි පරපුර ඔබයි.. එය ඉදිටියට ගෙන යෑමද ඔබට බාරයි..
ReplyDelete:D
Deleteඅපිට මෙලෙසින් ලියන්නට
ReplyDeleteකවියක් දෙකක් හරි අපූරුවට
නොහැකි කිමදැයි
කියන්නට පුළුවන්ද නුඹට
කෙතරම් දඟලුවත් නොහැකි තැන
මෙය අසමි කවි ලියන උන් දකින හැමතැන
පිළිතුරක් දෙනු ඇතැයි සිතමි මම .............. :D
යසට කවි ඔය ලියන්නේ
Deleteඇයි ඉතින් බෑ කියන්නේ?
http://basukavi.blogspot.com/2015/05/56.html
ReplyDeletethankuu
Deleteබොරු කියන්න එපා කර් එකේ නේද යන්නේ...
ReplyDeleteඔයත් එක්ක බෑනෙ ඉතින් :3
Deleteඋඹ ලියන මේ හරබර අරුත් මනබඳින වදන් එක්ක
ReplyDeleteඋඹ අළු දැරියක් කියන්නෙ කොහොමද මගෙ නංගියෙ?
අරුත්බර මනබඳින වදන්!! තැන්කූ හොඳේ!
Deleteදැනෙන්නට තවකෙකුගෙ
ReplyDeleteහදවතට හැඟීමක්
ඉතිරි කර හැකි නම් තවකෙකුට
සිතන්නට යමක්
ඔබේ කවියෙන්
හිමිය නුඹටත් කවිකම්
තැන්කූ වර්ණ!
Deleteඇහැරී හතරට පිසලා මසවුල්
ReplyDeleteදුප්පත් දාසිය කැහැටු වෙලා
නෝනා කෑවා අයි පොඩ් කොටමින්
දංකුඩ පමනක් ඉතිරි කලා
ඇස් දල්වාගෙන බලාහිටියෙ ඇය
ඉස්තූතියවත් කන්න කියා
නැග්ගා නෝනා අස්සකරත්තෙට
අළු දැරියන් ගැන කවි ලියලා