179. ඉල් හඳ

ඉල් හඳ

වැහි බිඳක දියවෙවී

කම්මුල දිගේ බේරෙයි

රන්පාට

'පෝයකට විතරමයි

මතක් වෙන්නේ මාව.

වැලි මාලිගාවෙ ඉහලින්

පායන්නෙ මං කවදාද?

වැලි ඉහිරිලා හීනවල

ඇස් කෙවෙනවා හැම රෑම.'

ගංගාරාමෙ,

වෙනදාට වැඩියෙන් පින්පාට,

දියවෙච්ච එක හොඳයි,

වැඩිපුර උලපු රන්පාට,

මගේ ඉල් හඳ,

දැන් හරිම සන්සුන්පාට.

ඇස් කෙවෙනි යාන්තං,

රතුපාට...

හඳ සිටිය යුතු අහසක!

වෙනස් වෙන'තර,

කලාවෙන් කලාවට - ලතාවට,

කියාගන්නට බැරුවට, මට...

ගෙදර යන අතරමග,

හිතපුරා වැළඳ සිපගමි,

මගේ හඳ...

වැහි ඇල්ලකින් නෑවේ,

ඇතුලු හද!

178. සිහින ඔත්තු!

දිනමිණ - ලිවිසැරිය - 2015/12/09

මවුබිම - යං අතිරේකය - 2015/12/08

අද - 2015/12/07

රාවය - 2015/12/06

ලක්බිම - ප්‍රතිභා - 2015/12/03

බූන්දි - සූකිරි ඔත්තු

177. හයිරංකාරයෙක් ආදරය

රතු ස්කාෆයක් නළල හරහට

'හිතුමතේ ජීවිතේ' ටැටූවක් පපුව මැද

කොටි හපුවෙක් දකුණු උරහිස උඩ

තියුණු රදනක දත් විලිස්සන

නිවුණු බාලිකා හිත කිවිස්සන

උඩු රැවුල යන්තමට කරකවා

ඇයි නංකී අපි කළුද අහන

කිණිසි තුඩකින් හිතට ඇන ඇන

සිනමාහලේ අඳුර අතරින්

ආදර හාදුවක් ලයිව් පෙන්වන

හයිරංකාරයෙක් ආදරය

දණිහෙන් ඇන දොරගුළු කඩාදමන

ප්‍රපාතයකින් පහළට තල්ලු කර 

කොස්සන් හිනා දෙන

රොමැන්තික සුළං පිඹ පිඹ

බිම හැපී මැරෙන හැටි අමතක කරවන

176. ලුමිනස් පාට

මම හදන්නෙම අහක බලන්න

ඔයා එන්නෙම ඇහේ ඇමිණෙන්න

ඇත්තමයි මදාරා,

මේ අඳුරු කන්තෝරුවට

ලා දළු පාට අත්බෑගයක් ගෙනාවේ මොකටද?

කවුළුවෙන් එපිට ඉල් වැහි,

කවුළුවෙන් මෙපිට ලේ මිදෙන ඒ.සී. හීතල,

උණුවතුර බෝතලය පවා ලුමිනස් පාට,

මා ඉතා අසරණ කර

ඔබේ අත්බෑගයේ පැහැ ගෙන

ලදල්ලක් විලස සැලි සැලී යන්නේ හදවත

ඇස් උපන්නෙම අහක බලන්න

ලුමිනස් පාට තියෙන්නෙ 

ඇස්වල ඇමිණෙන්න.

අවුකණ්නාඩි මහ දඩබ්බර

හිමායනය වෙන හිත උඩට

අවුරැල්ලක් අරන් ඔයා පායනකොට

මට කියන්න මදාරා,

අවුකණ්නාඩි කරන්නෙම හතුරුකම් නේද?

මං ඔළුව ගිනි අරං දඟලන්නෙ

වාර්තා ටික ඉවර කරගන්න

හෙට අනිද්දා දෙදවසට විතරක්

පරණ අත්බෑගයම අරගෙන එන්න

175. සහෝදරවරුනි!

සහෝදරවරුනි

සටන් පිණිසම පවතින්න

රතු ලෙයින් වටරටුම සෝදාහරින්න

වෙඩි උණ්ඩ ගිලගෙන 

මැස්සො මදුරුවො වගේ

මැරෙන්න!!

අපිට පුළුවනි

කාව්‍යක්කාර පැවරුම් නිසිකලට නිම කරගන්න

කාකයන් මෙන් කැරකි කැරකී

මස් වැදලි අහුලාගන්න

තියුණු සැතකින් කපා විමසා

ලේ රතට කවි පබඳින්න

සහෝදරවරුනි!

වත්පොතට කට බලියාන ඉන්නෙ නැතුව

ගිහිං සටන් වදින්න.

174. ජන්මෙට වඩා පුරුද්ද ලොකු !

ගොනුන්ය, මිණි නොබැඳි

ඒ නමය පාර හරහට

හරහට!

සමාවෙන්න මහත්තයා

හෝන් හඬ හීන් මිමිණිල්ලක් වැනි

කීන් ගා සවන නොරැඳී නික්මිණි

අඩුම තරමේ පුස්වෙඩිලිවත්

හෝන් වෙනුවට පුපුරවන්නට බැරුවද?

ගොනෙකුට උනත්

ජන්මෙට වඩා පුරුද්ද ලොකු බව

හිතුනේම නැතුවද?

173. ෆ්ලැමින්ගෝවරු

ෆ්ලැමින්ගෝවරු

උණු වෙවී ගලායන වීදිවල 

කැට්වෝක් ණයටගෙන

කන්තෝරු යන

ඇවිලෙන නගරවල

පඩිපත සැණෙන් දියවෙන

ඉනික්බිත්තේ

ඇටමිදුළු හිරිවැටෙන සීතල ය

තනි කකුලෙන් නැගීසිට

වැය අඩක් පිරිමහගන්න තතනන

ෆ්ලැමින්ගෝවරු

පා පුවරුවෙන් යාන්තම් ඉහලට නැග

කවුළුවට ඇස් මානන

තුංග සල්පිල් හිසක ධජයක මුහුණතක

වර්ණ අබරණ පැළැඳි

තම උවන දැක අත්වාරුවද අත් හැරෙන

මඳ උඩඟු බැල්මකින්

දෙනෙත් ඇතුලත බැබලෙන

172. ඉරණමෙන් දාදු කෙලීම

ඉරණමඩු වැව,
කඳුළු පුරවාගෙන,
අඬාගෙන,
ඉරණමෙන් දාදු කෙලියි
වතුපිටි ඉරාගෙන.

ශාන්තිපුර හුළඟට ඇදුම,
හොස් හා හුස්ම ඇද ඇද
තල් කොල ඉරන
ගස් අතු උගුල්ලන

කිලිනොච්චි අහසට පුළුවන්නෙ
රවන්නයි - අඬන්නයි විතරමද?

171. දෙකොපුලේ මැවෙන කැඩපත්

තෙතබත් වෙලා හිත හොඳටම

තවනම් එපා වැහි ඇල්ලක්

හදවත් හැඩේ ටොපිකොලවල

අලවන් එන්න කවි මල්ලක්

ඔය සෙනෙහසම කිරි සයුරක්

මුදු හාදු පහරත් අකුණක්

අහසෙන් වැටෙන උල්කාවක

සැඟවිද විරහවක ලකුණක්?

වෙරි වෙලා වැනි වැනි මුහුදු රැළි

වැර අරන් ඇහිබැමේ හැප්පෙයි

හිරි වැටී මත් මතක දිය සුළි

මුතු හැඩේ කඳුලක් දෙකක් නික්මෙයි

දෙකොපුලේ මැවෙනකොට කැඩපත්

පේනවද පෙම් පිරුණ

පිරිමි නෙත් යුග තවමත්?