පියාපත් ඇති අයෙකුට,
කුඩා තරු තිතකට,
දේශසීමා අදාලම නැහැ තමන් කැමතිම හදක පායන්න.
එකම එක - හෙන්දිරික්කා සුවඳකට පුලුවනි
පුංචි වීදුරු බරණියක් තුල
සංසාරයක මතක හංගන්න.
අතීතේ ගමන් මළු සේරම බිමින් තිබ්බම
ආදරේ විතරක්ම හදවත පුරා පිරුණම
ඔයාටත් බැරි නෑ වළාකුළු අල්ලන්න.
පොඩි ගෑණුළමයෝ
ඔයා
අන්න ඒ ටික දැනගන්න!
සාංකාමය ගුලියක් හිරවෙලා ඇත උගුරේ
අදිසි උල් කිණිස්සකි ලපැත්තේ ගැඹුරේ
අනන්තය කියන කෙම්බිමට තව කොයි කාලයක් දුරද?
කුඩා සති කිහිපයක් පමණයි තවමත් ගෙවී ඇත්තේ මිහිරේ...
ඉපැරණි ක්ලැසික් ගීයක අන්තරා කොටසක
මෝටර්සයිකල් ඩයරීස් සලරූ රාමු කිහිපෙක
ඔබම මා වෙත එවා ඇති කෙටි කවියක
නිද්‍රෞෂධ ඇතත් එතැනින් සිහින පොකුරක් ඇහැරේ...
තාරුකා පවා සිහිසුන් බැවින්
අනන්තෙට දිවෙන පොඩි අඩිපාර ඇත්තේ අඳුරේ
දෑස් බැඳ ඇති පිනි කැට තිමිර පිසලමි
නූස් ගෙල උස්සා කටුලැහැබ වෙත ඇහැ ලමි
කුඩා සති කිහිපයක් පමණයි තවමත් ගෙවී ඇත්තේ මිහිරේ.....
මියුරු ඵල අරාගත් පමණකින්
ප්‍රීතියෙන් කල් ගෙවූ කුඩා තුරු
සිසිරතාරක නින්දකට එළඹිය යුතුද?
කෙටි සාද ගවොම්, උස් වයින් වීදුරු ද,
විනිවිද පෙනී නොපෙනෙන දුහුල් කොමුපිළි ද,
දිලිසෙන උල් හිසැති පා වැසුම් යුගල ද,
ඉඳුල් වතුරක්ව ඉවතට ලෑ යුතුද?
මියුරු ඵල අරාගත් පමණකින්
ප්‍රීතියෙන් කල් ගෙවූ කුඩා තුරු
අනාගාමී විය යුතුද?
පුරාවිද්‍යා - කාලාවකාශ පර්‍යේෂණ,
ගායන ද වාදන, නෘත්‍ය සම්භාෂණ,
සිහිනෙනුත් දුටු අජටාකාශ ගවේෂණ,
ව්‍යාපාර ද, දර්ශනවාද දේශන,
අල්මාරියේ ලා යතුරු තදකල යුතුද?
සිඟිති ඵල තදින් අල්ලාගෙනම,
බටිති ගී තාලයට මල් හලන,
ඇබිති කොල සලා සල්සා නටන, කුඩා තුරු
තවමත් ප්‍රීතියෙන් ඉපිලෙනා වරදට
මුරුසියට පිටුවහල් කල යුතු ද?
වදකාර පැණි දොඩං ගෙඩියකි
ක්වාලාලම්පූර් ඉර
දිවා ස්වප්නය ඇතුලට පැඟිරි වක්කරන
ඇස් පිහ පිහා අවදිවෙනකොට
කොක්සන් හිනා දෙන
නගර උද්‍යානය මැද්දට
රන් පැහැති සෝරස ඉසින
වතුරමල් දොඩම් ඉස්මෙන් දෙතොල් තෙත්කර
උස් කුළුණු හිස් සිපගන්නෙමැයි දෙස් දෙන
දවල් දොළහට ගලගල ගගා උඩ පනින
කම්මැලි කෙල්ලකගෙ දම්-රත් පැහැති කෙස් මත
පැඟිරි චුම්භනයක් තියන
ඇඹුල් වුන මූණ මැද්දට විරිත්තා
දුඹුරු හම තද-දුඹුරු කරවන
ක්වාලාලම්පූර් ඉර
දිවා ස්වප්නය නියතුඩුවලින් කොනිත්තා
දොඩම් පොප්සිකල් දෙකක් දෝතට දෙන
ඉන්පස්සෙ, කම්මැලිම කෙල්ලොත්
ඇස් පිහපිහා කවි ලියන!
නිමිත්ත:
"අපේ ආදරේ ගැන මේ මොහොතේ ඔයාට දැනෙන්නෙ කොහොමද?" මීඩියා මයික් පින්තූරයක් අමුණා, ඔහු අසා එවා තිබුණා.
කුඩා සුළිසුලඟක්ව
හඹාගෙන හමාගෙන එනවා
කොපුලතර සිපුම් අතුරනවා
අන්න ඒ වෙලාවට
මගෙ සුලං සීනු හිත
ගසල් ගීයක කිකිණි ස්වර අහුලනවා
එයින් තත්පර හයක් ගෙවෙද්දී
හිටිවනම අහස ගුගුරනවා
බ්‍රේක් ගැලවිච්ච රෝලර් කෝස්ටර් එකක
ඉදිරි ආසනේ මට පැනවෙනවා
ටී රෙක්ස් කෙනෙක් වෙලා
ටී එකක් පීරිසියකින් බිබී
ඔබ එහා අසුනෙ ගුලිවෙනවා
ඔන්න කැරකිල්ල ඇරඹෙනවා
උණු තේවලින් මගේ ඔළුවෙ හිට දෙපතුලට නෑවෙනවා
එක්වනම අත් තිරිංගය ඇද
ඒ සැණින් මගෙ අත්දඬුව ඇද
හීලියම් බැලුනෙකට අපි ගොඩවෙනවා
බමන මගෙ හිස වාරුකරගත්
ඔබේ උරහිස පාරුවක් වී
අපි නයිල් ගඟ දිගේ පහලට යනවා
හීන් සද්දයක්වත් කරන්නට අකමැතිව
මම හිතුවක්කාර මමියක් වෙනවා
ඊජිප්තුවෙන් පැමිණි උඩඟු බළලෙක්ව ඔබ
ඇස් කොණින් බලා ලොම් පුම්බනවා
නිය පහුරුවලින් ඇද
පාරවා කැකුළු කොඳ
වෙලුම් පටි එකින් එක ගලවනවා
ඔබේ උල් නිය වැදී
සඳවතේ ඉඳහිටක සීරුම් එනවා
සුපෙම් ආලිංගනයකින් අයිස් තියතියා
කැලැල් යන්තමින් සීහුම් වෙනවා
කලල් මතුයේ පියුම් හිනැහෙනවා
මොන අලකලංචියක් වුනත් හැම මොහොතකම
නොවැරදී එකදෙයක් සිදුවෙනවා
අපේ ප්ලේලිස්ට් එකෙන් - කන් පැලෙන සද්දෙකින්
රොමැන්තික ගීත ප්ලේ වෙනවා…
හිස බමන වෙලාවට විතරක්ම
ඔබ අහන
තත්පර එකසිය පනහෙ කුඩා සංගීත ඛණ්ඩය;
මම
උණු කෝපි බඳුනක්ව - පැහෙද්දී ඔය හදවත
මේසයත් ඔබත් අතරින් වැතිරෙන
පැලුම් පැල්ලම් නවත්තාගෙන - ආපදා සේරම උරාබොන
ඝනැති කපු ලේන්සුව;
මම
තොල් ආලේප පිහදාන
අනතුරුව කුණු කූඩෙකට දාන
මේකප් රිමූවර් ටිෂූ කොල අහුර;
මම
වැහි වෙලාවට පිපෙන
අඳුරු අහසකත් හසරැලි අඳින
වෛවර්ණ ඉඳුදුන්න;
මම
සත්පාට වියැකෙනත'ර - වෙණ තත් බිඳෙන්නට හැර
සපුරාම ප්‍රීතියෙන් නික්මෙයි - ගීතයක් සිවුරුහන් කරකර
නවකතාවේ වීරයා;
ඔබ
.
කුහුඹු ගුල් ඇවිස්සුනු දවස්වල
වෙනදාට ඉක්මනින් රෑවෙයි
අහඹු සල්ලාපයක අතරමැද
ඔබෙ දෙතොල්, මගෙ කොපුල් යාවෙයි
කියඹු වැල් ලිහී ඉහිරෙන තැනක
පිච්ච සුවඳක් හදේ ගෑවෙයි
සුහුඹුලේ පිපෙන තරු අහිනකට
ඔබේ ඇස් දිස්නයම බෝවෙයි
~
එන්න, මේ අත ගන්න -
මෙන්න මගෙ උකුලත; ඔබේ වළාකුළු යහන,
විඩාබර හිස මෙතැන ඔබාගෙන නවතින්න,
කුඩා දරුවෙක් වගේ සැඟවෙන්න...
මෙරු වගේ ඇහිරෙද්දි හිතේ සංකා අහුරු,
තරු දෑස් දල්වලා, සැනසිල්ල අතුරන්න ඉඩදෙන්න
ඔබේ කෙහෙ රැලි අතර මගෙ ඇඟිලිතුඩුවලින්,
පියානෝ වැයෙනතර - සොප්‍රානෝ ගැයෙනතර,
ආකාස තොටිල්ලේ ඇලවෙන්න -
කුඩා දරුවෙක් වගේ නැලවෙන්න...
සංතාප අංශුවක් තවම හදවතේ කෙවෙනවා නම්,
සල්ලාප සන්ධ්‍යාව අරඹන්න - කරවටේ අතලන්න
සංවේගයෙන් සැලී, පිරූ මධු ඔඩම් බිම හැලේ නම්,
මගෙ ලමැද කිරි සයුර මැද්දෑවෙ ගිලිගිලී -
දොම්නස දොවාලන්න -
කුඩා දරුවෙක් වගේ සැනසෙන්න...
"සසර සැරිසරන තෙක් - ඔබ මගේ - ඔබ මගේ"
මේ වචන පේලියයි - ඒ ගයන මගේ රළු කටහඬයි,
හද බිතෙහි හරි මැදින් අලවන්න -
ලෝකයම අප අතැර අනවරත දිවිල්ලක ගියාදෙන්,
එන්න මගෙ තුරුල්ලේ සැඟවෙන්න -
ආකාස තොටිල්ලේ නවතින්න...
ගුඩ් ඊවිනින් හිතාදර ඇල්ෆා!
මං දන්නවා ඔයාලා නිර්භීත සිංහයෝ!
නැත්නම් ව්‍යාඝ්‍රයෝ, දිවියෝ, අහංකාර වෘකයෝ...
ඒත් ;
මේ අපි පුංචි කුරුල්ලෝ....
පියාඹන දේදුණු කැබලි වගෙ ඈතට පෙනෙන,
විඩා නිව නිව - කුඩා ස්වර කූජන කරන,
අපි පුංචි කුරුල්ලෝ....
පැටි වියේදිම මහ වැසිවලට අහුවුන,
පර්වත හිසක හැපී අත්තටු ඇදවුන,
නව යොවුන් වියේ පෙම් මේකුළක ගැටීමෙන්,
එකම පෙණහැල්ලට නිවුමෝනියා වැලඳුණ,
අපි පුංචි කුරුල්ලෝ....
බටිති පිංපොං බෝලයක වුව,
තියෙන්නට පුලුවන් ඇබින්දන් සීරුම්.
සිඟිති බකමූණෙක් කළුවරේ එලියට එන්නේ,
වසංගන්නයි වේදනාබර සීහුම්.
උකුස්සෙක් ඉගිලෙද්දි විසිල් පාරක් ගැහුවට,
දෙමලිච්චො පැන පැන යද්දි ඔච්චම් දුන්නට,
ඔයාලට ලෙහන්නට පුලුවන්ද ඇල්ෆා,
අපේ කූජනවල තේරුම්?
ඔව්, අපි දන්නවා වනන්තර නීතිය,
නීති කඩ කඩ යලි හදන්නේ,
කෙසර ඇති හැඩිදැඩි අය!
වලාකුළු වල හැංගි හැංගී ඉන්නම්,
පලා පෙත්තක් වගේ - ගස් අතරක වෙස්වලා ගන්නම්,
ඇස්වලට ඇන ඇන කරන ඔය 'ඇල්ෆා ආතල්ලෙක' නවත්තා,
ඉතිරි කරනවද අපිටත් - කුරුළු චිත්තප්‍රීතිය?
....................................................................
අමාරුම වෙලාවක ශිඛර මුදුනෙන් ඉකුත් වෙන්නම්,
පපුතුරේ ඉගැඹුරු කැළැල් ගැන වදනකුදු නොදොඩාම ඉන්නම්,
ඒ අතරෙ පුලුවන් තරම් කල් - දේදුන්න ලඟ පියාඹන්නම්,
රැකගන්න ඉඩ දෙන්න අපිටත්
කුරුළු චිත්තප්‍රීතිය!
කඳුළු බිඳුවක දකුණු මායිමෙන්
මුහුදු වතුරට පනින්නට කලින් හවස් ඉර
විඩාබර මා වසාගෙන වැතිරෙයි.
අන්න ඒ වෙලාවේ,
වැලි මාලිගා පාදමක් පාමුල
මට මගේ අනුරූ දෙකක් හමුවෙයි.
මුදු බිලිඳු කොපුලතක
ටැටූ සටහන් අඳියි මුහුදු වැලි
ළමා ගීයක අපිලිවෙල ස්වර ගිලිහෙයි.
මගේ ඇස් - ඇගේ ඇස්
එකට ගැටෙනා සැනින්
කිරි හිනා සිඳු රළක් පිපිරෙයි.
වෙරළ ගැඹරේ එරෙන
අපේ දෙපතුලේ සටහන් මතින්
හයිකු කවි කිහිපයක් මතුවෙයි.
මුහුදු වතුරෙන් පෙඟුණු - ඇගේ කෙහෙරැලි අතර
පලා පැහැ ඇල්ගී ඔටුන්නක් ඇතිරෙයි.
ඉනික්බිත්තේ මගේ හදවතේ නිදා හුන්
අකාලික සිඟිත්තිය ඇහැරෙයි.
මුහුදු වැලි මන්දිරේ - මතු මහල් තලාවේ
සන්තෝසාභිශේක සැනසුම් උළෙල ඇරඹෙයි.
ඔබේ රළු ලේන්සුව
අඳුරු පැහැ ටයි පටිය
මට දෙන්න
මගේ මුහුලස වැසූ
ස්කාෆ සළුව ඔබ අරගන්න
ඔන්න!
ඕනෑ එකක් කරගන්න
මල් පිපෙන්නේ නෙලා ගන්න බව
කන්පෙත්ත වෙත නැමී
ගුම් දෙන්න
Yes Master!
මල් පිපෙන්නේ නෙලාගන්නටයි
මට තියෙන්නේ
නොහෙල්ලී ඉන්න!
නිමිත්ත:
මගේ ජීවිතේ කිසිම දවසක,කිසිම මනුස්සයෙක් මන් වෙනුවෙන් මහන්සි වෙලා තෑග්ගක් දීලා නෑ. මලක් අරන් ඇවිත් මාව බදාගෙන නෑ. ඔයා මට ආදරෙයිද කියල අහන්නැතුව ආදරෙයි කියල නෑ. ලස්සන කවි ලියල මට එවල නෑ. ඒත් වෙන කාටවත් එහෙම වෙන්න හොද නෑ. 🥀
~ ෆේස්බුක් පරිශීලක සටහනක්
ජීවිතයක් කියන්නේම,
මිලි තත්පර සිzලියනයකි.
ලැබී ඇත මල් පොකුරු සහ උණුහුම් හාදු
ගිණිය නොහැකිය ලද කවි!
තනුවක් දමා මා වෙනුවෙන්
ගිටාරය වයන යොවුනෙක් ගැයූ
මටම ලියු ගීයක් පවා තිබී ඇත!
උපන්දින සාද - ඇනිවසරි සැමරුම්
මුතු පලඳනා - රන් තෝඩු සහ රන් දම්
මිලාධික චොකලට්ටු - අව්කණ්නාඩි පැලඳුම්
සප්‍රයිස් ත්‍යාග කිසි අඩුවක් නැත!
පොත් ප්‍රදර්ශනවලදි ඕනෑතරම් පොත් ගන්න
කැමතිම ගවොම් ඕනෑ තරම් අරගන්න
කෝපි හලකට යන්න - ඕනෑ දෙයක් කන්න
ක්‍රෙඩිට් කාඩ් ද නිතර අතපත් වී ඇත!
හිස බමනවැයි කී විට -
ලබා ඇත මුදු පිරිමැදුම්
හිත රිදෙනවැයි කී විට -
පුරවලා දී ඇත මධු ඔඩම්
ඕනෑ තරම් අය ඉන්නවා
අත අතනෑර ඉන්නෙමැයි පිලිණ දුන්!
ඔබට ඕනෙද මගේ මේ ජීවිතේ?
ඉන්ස්ටාග්‍රෑම් ෆිල්ටර තුලින්
ලපකැළැල් මැකුණු, දේදුණු ජීවිතේ?
හැබැයි,
දේදුන්නෙ අන්තිමම කෙලවරේ
පොඩිම පොඩි ඩිස්ක්ලේමර් කවියකි
කුහුඹු අඬු තරමෙන් ලියා ඇති
~~~~~~~~~
ඇස් වටේ කළුතලා වෙන තුරා
නිදිමරාගෙන කඳුළු වගුරා තියෙනවා.
බෙහෙත් අහුරක් දෙකක් ගිලදමා
මැරෙන්නට තැතනූ හවස් වරු තියෙනවා.
ආකාස පියස්සෙන්, බිම පනින්නට යද්දි මට
පාන්දර දෙකේ කණිසම ඇහිල තියෙනවා.
පා පහරවල් වැදිල තියෙනවා.
බිත්තියේ වද්දාපු කුඩා හිස ගෙඩි ගැහී තියෙනවා.
නියවලට හෑරිලා, දෙකම්මුල් පැසවලා තියෙනවා.
දෙතොල් පිපිරිලා, ලේ ගලල තියෙනවා.
කියතකින් හිස ඉරනවා වගේ වේදනාවක්
මේ දවස්වල නිතර නිතරම විඳිනවා.
හදවතේ අන්තිමම සහන් එළියත් නිවී යනතුරා
සියවරක් මැරි මැරී ආයෙ මං ඉපදිලා ඉන්නවා.
~~~~~~~~
හිතවතිය
කවියක් නෙමෙයි මේ ජීවිතේ
මලකුත් නෙමෙයි
ආදරෙයි කියන එක කුඩා මොහොතක් නෙමෙයි!
ජීවිතයක් කියන්නේම,
මිලි තත්පර සිzලියනයකි.
ඔබට මං කියන දේ තවම තේරෙනවදැයි දන්නෙ නෑ
ඒත් මම ඔබ වෙනුවෙන්
මෙන්න මේ සටහන ලියා
නිවෙනවා.
මායා කැඩපතක් වගේ
ඔබ කරන කියන දේ දැනෙන එක
පිටු පෙරලෙන පොතක් වගේ
ඔබ හිතන පතන දේ පෙනෙන එක
දුරක හිටියත් ලඟ එක
ඔබ හිතන්නේ ඒක ආශ්චර්යයක් කියල ද?
පිළිණ සේරම වීසිකර කුණු බඳුනට
අටවෙනි සිගරැට්ටුවෙත් අළු කැඩෙනකොට
මැසෙන්ජර් චැට් කවුළුවක් අස
කැරලි හිසකේ අතරින් තනි ඇසක් වැසෙනකොට
කියන දේ නොකෙරෙනකොට
නොකියන දේ කෙරෙනකොට
නොරිස්සුම් දබරැඟිලි තුඩකින්
ආදරය 'ආකයිව්' වෙනකොට
තවමත් ඔබ හිතන්නේ
ආශ්චර්යයක් කියල ද
පිටු පෙරලෙන පොතක් වගේ
ඔබ හිතන පතන දේ පෙනෙන එක?
කෙරෙන දේ නොකියනකොට
නොකෙරෙන දේ කියනකොට
මට ඒවා පැහැදිලිව පෙනෙනකොට!
තවමත් ඔබ හිතන්නේ
ආශ්චර්යයක් කියල ද
දවස තිස්සෙම අනෝරා වැහි ඇදහැලෙන එක?
හොලිවුඩ් චිත්‍රපටයක
බොකුටු කෙස් ඇති විලන් ඔබ
එක් අඩැස් බැල්මකින්
උස් මහල් ගොඩනැගිලි පුළුස්සන
නගර චතුරස්‍රයේ පහන් කණු බිමහෙලන
නොවැදගත් සින්ඩරෙල්ලා කෙල්ල මම
හිනා මුහුණක් පැළඳගෙන කන්තෝරු යන
වීදුරු පාවහන් වෙනුවට
ක්‍රීඩා සපත්තුම අඳින
"ඩෙනිමයි බ්ලවුස් එකටයි
ස්ට්‍රේට් කොණ්ඩයටයි
තමයි අපි කැමතිම!"
ඔබ හීරෝ කෙනෙක් වෙන්න තතනන
අවුල් ඉසකේ උඩ හෙයාක්ලේ තවරන
දහදිය කුයිල පර්ෆියුම් වැස්සක හංගන
මම
පහුවදා අලුත් ගවොමක් අඳින
දිගු ගෙල පෙනෙන්නට හැර
කෙස්ස උස්කර බඳින
විලන්වරු කැමති විදියේ
වීදුරු හීල් ඇඳගෙන
විලන්වරුනට කැමති බව විතරක්ම සඟවන
බොරුකාර ඔබ
සින්ඩරෙල්ලා කෙල්ලට අඩැස් ඉඟි දෙන
බොරුකාර මම
ඔබේ බොරුවට ස්වකැමැත්තෙන් රැවටෙන
බොරුකාර අපි
අතිමහත් ප්‍රීතියෙන් බොරුවෙහි හැසිරෙන
ලිලැක්,
අපි සීනිබෝට්ටු දැරියො
ස්වකැමැත්තෙන් සැඩපහරට පනින
තුටින් කරකැවි කැවී දියවෙන
ලිලැක්,
අපි සින්ඩරෙල්ලාවො
මුහුණ අමතක වුනැයි කියන
රාජකීය මුසා අබියසදිත්
රැවටුනා වගෙ හැසිරෙන
ලිලැක්,
අපි සෙල්ලක්කාර රජකුමාරියො
කුමාරයො වෙනවැයි බොරු කියා
ගෙම්බන්ට ප්‍රංශ හාදු දෙන
ඉන්පස්සෙ, කෙප්ප සුරඟන කතා - ගොතගොතා
රාජධානියෙ යටත් වැසියන් සනසන
දැන් මට කියන්න ලිලැක්...
රැවටිලා තියෙන්නේ
ඇත්ත දැන දැන
සුරඟන කතා රසවිඳින අපි ද?
ටොෆිකොලෙන් බොරු මවන
ගෙම්බො ද?
හිසට ඉහලින් කට්ට කළුවට
තට්ටුවෙන් තට්ටුව ඇතිරෙද්දි - ඔබ ලඟින් නැති පාළුව
හොඳට මුවහත් සැත් පිහියකින්
පාළුව කැබලි කපලා; පාතරාසෙට ගන්න හිතෙනවා
ඉච්චාභංගත්ව වඩියක් එක්ක, මට
වට්සැප් ඇමතුමක් අරන් එන
චොක්ලට් ග්ලේස් දියරකි,
මැසෙන්ජර් හාදුවක පැල වුන
මුදු සීනි මල් දුසිමකි,
ආදරේ බව කියන - ආදරේ දැයි අහන
දේදුණු ස්ප්‍රින්කල්ස් අහුරකි.
තිත්ත පාළුව කැබලි
ඉච්චාභංගත්ව කහට වඩියක් එක්ක
පාතරාසෙට ගන්න ඕනෑ; මට
චොක්ලට් ග්ලේස් දියරෙක - සීනි මල් ගවසා
ස්ප්‍රින්කල්ස් අත්බේත්
අඩුපාඩු නැතිව අරගෙන එනවා නේද; ඔබ?
ලදළු උඩ පැන පැන නටනකොට
අකුණු එලි සැණකෙලි ඇඳෙනකොට
ඉල්මහේ හීතලම සුලඟට මුසුව
කුඩා කෙල්ලක් වගේ හිනැහෙමි
හිරිකඩේ තෙමි තෙමී ඇවිදිමි
හිතම හේදූ වැහි ඇල්ලකට පසුව
රිදෙන තැන් සැතකින් පලා වුව
නිවෙන ඔසු ඒ මතින් ගැල්වුව
විරහ වික්ෂෝපයේ ලතැවුල් නැසුව
අළු වළාකුළු අරන් ආවත්
අත නොහැර ලඟ රැඳෙමි ආයෙත්
ඔබම පමණයි මගේ දේදුණු ඔසුව
සන්තානයම අන්ධකාර සළු අඳිනකොට
මග කියන දකුණු තරුවක් වුනෙමි.
සන්තාප හංගාන සන්තෝෂයම වැයූ
සංගීත සංධ්වනියක් වුනෙමි.
ඒ වුනත්
සංවේදනා හිරිවැටෙනු දුටිමි
සංසාරයම අහිමි කරනයුරු දැක ගතිමි...
සංග්‍රාම සටන් අනවැසි බැවිනි,
සංවේගයෙන් වුවද
මහද ගලවා වීසිකර දමා
සබඳ මම හිස නමා
සමුගනිමි.
අගනගරයක හදවතේ මැද්දෑවෙ
ඒසී හුලං වදින කෝපිහලකදි, හැන්දෑවෙ
බ්ලූබෙරි චීස්කේක් කන අපි දිහා බලාගෙන
බිත්තියේ පින්තූර රාමුවක එල්ලිලා ඉන්නකම්
චේ ගුවේරා, හරිම සෙක්සි!
අලස සති අන්තයක, උදෑසන
සුවපහසු මෙට්ටයක වැතිරගෙන - බ්ලැන්කට් පොරවගෙන
තුරුල් වී පෙරලද්දි පිටුවෙන් පිටුව
"වානේ පන්නරය ලැබූ හැටි"
ඔව්, රොමැන්ටික් තමයි
පාව්කාගෙයි තෝන්‍යාගෙයි ආදරේ
ආකාස පියස්සක - පබ් එකක
නියොන් ආලෝක දහරා - විසිර යද්දී ගලගලා,
ලෝන්ග්-අයිලන්ඩ් අයිස් ටී තොල ගගා,
අහගෙන ඉද්දි අති සුන්දරයි,
"මෝටර්සයිකල් ඩයරීස්" මූවි එකේ අර මෙලඩිය; චිචීනා
ඒ වුනත්,
කොළඹ මහපාරවල්,
රස්නෙයි - මහන්සියි - දාඩියයි - දූවිල්ලයි.
චිචීනාගෙ බොර ඇස්වල කඳුළුයි,
පාව්කාගේ දැලි වැකුණු මූණයි,
අර්නස්ටෝගෙ රතු ලේ යි,
මතක් වෙන - මතක් වෙන - මතක් වෙන
වාරයක් ගානේ....
මගේ හිතුවක්කාර උකුස්සෝ,
මට
ඇත්තටම
බයයි!
අත අත නෑර යන්නට බැරි බව දනිමී
නෙත තෙත ලකුණු රතැඟිලි තුඩගින් මකමී
හිත හිත මත තියා තරු සලකුණු බලමී
හිතවත, සමු ගනිමි - එතකුදු සමු නොදෙමී
මුදා හැර කෙස්ස මුදු මද පවනට
විදා ගමි දෙ’අත් ඉහලට ඉහලට
පිපී එන්නෙය නැවුම් බිම්මල්
ලා තණ පලස මත්තේ
ඉගිල්ලෙන්නයි උවමනා මට
තෙතක් තැවරුන වලා පෙති මැද
සරනවිට ඔබමොබ
තිතක් තරමට කුඩාවට දැකගන්න ඔබ
යදම් නැත – තහනම් නැත
කුඩා කවුළුවකින් ගලන සඳරැස් දැක
හඬ වැලපෙන්නත් නැත
කිදී කිමිදී විඳින්නට නිදහසේ මී විත
රිදී තිරපටකිනුදු අවහිරයක් නැත
පියාපතකින් සැහැල්ලුව ගෙන
වියා සකසුරුවමට ස්නේහයක්
මකුළු හුයකින් වගේ වෙලා ඇත
පෙමක් හදවතක ඉපදවෙන තැන
සිඳුත් සුදු සඳුත් මුණගැහෙන තැන
විලංගුත් නැතිව හිර කෙරුන තැන
තිතක් මෙන් ඔබ දැකිය නොහැකි තැන
ඔංචිල්ලානු රසායන
රිදී ඉසකේ තද නිලෙන් පැහැ ගන්වන
දෙකම්මුල් රැලි අතුරුදන් කර
සිනා වත්සුණු ගල්වන
ඔංචිල්ලානු රසායන
සීත සෘතුවේ මලානික සැන්දෑවක
වසත් හිරු අහසට වඩම්මන
හිසත් දෙපයත් උණු රන් දියෙන් නහවන
ඔංචිල්ලානු රසායන
පත අට එකට හින්දා
පිරවු ඔසු ඔරුවේ - ශනිදා උදා වරුවේ,
විධායක අය විඩා දියකල යුතු වන
කුඩා පිම්මක් දෙපිම්මක් පැන
කුඩාවකුගේ සැහැල්ලුව ගෙන
කුඩා සතියක් ගෙවා ගන්නට තල්ලුවක් දෙන;
ඔංචිල්ලානු රසායන
පැනඩෝල් වෙනුවට ගිලින්නට
හරියටම
හරියටම
හරි යන !
ගුරු පාරෙ ක්‍රිකට් සෙල්ලම් කරපු
ගුරු පාට හැන්දෑවක
ගුරු දූලි වැකුණු කෙටි කලිසමේ
මුල්වරට ඇඳුන රතු පැල්ලම
ඉස්කෝලෙ ඇරී එන බස්සෙකේ
හිස් සීට් තියෙද්දිත් හිටගෙනම එන තරම්
නිස්කාරණේ බය කලා හැම පොඩි කෙල්ලම
වසත් මල් උයන්වල සරද්දී
දෙතොල් මත සිහින් කටු ඇනෙද්දී
දිනක්, දින දෙක තුනක් පමා වී
හිතේ හීගඩු නැගූ පැල්ලම
සඳෙන් මධු ගලා යන මැදියමක
බිඟුන් හදවතේ ගුම් දෙන දිනෙක
රතු රෝස පෙතිවලට මුසුවුණු පැල්ලම
නවමසක නැවතුමක් පතාගෙන
නොදකින්න හිතූ රතු පැල්ලම
සමාවක් නොදී කුස කලඹවා
පමාවක සලකුණක්වත් නැතිව
නොවැරදී ඇවිත් යයි පැල්ලම
සත් වසක් ඉහේ ගිනි ඇවිලෙව්ව
හිත් පුරා ලොවි කහට ඉහිරෙව්ව
ජීවිතේ දුක් අඳුරු පල්ලම,
බොඳ නෙතින් බැහැර කර
පද්මරාගයක් මෙන්
හද පුරා වැළඳගමි පැල්ලම.
කුඩා තරු වළල්ලක් තමයි ඔය හැම කෙල්ලම!
සිපුම් පහරක් මැදදි කොපුල් මත ඇදහැලෙන
කෙහෙ කැරලි නීල තුරු වියනයි
දිගු දෙනෙත් අගින් එකවර සැණෙලි නැගෙන්නේ
උණුහුමේ උදාහිරු කිරණයි
සිඟිති පා සලා ගේ පුරා පෙරලෙන දඟය
සරත් වනරොදක සරසරයයි
සියක් කිංකිණි සරින් සැලෙන සුරතල් තෙපුල්
එහි වැයෙන කුරුළු කූජනයයි
කිරි සුවඳ විහිදුවන පුංචි ආදර පොදිය
සඳ සිසිල හදවතට ගෙන්නයි
ඇඟිල්ලක වෙලෙන මුදු මොළොක් අත්ලක පහස
උඳුපියලියක නිදන පින්නයි
දෙපා අතරේ එතී ගුම් නගන ලොම් කැටිය
වෙරළතක බිඳෙන සිඳු රැල්ලයි
පුළුන් කොට්ටා තියා උරහිසට පනින්නේ
කෙලිකවටකමේ දිය ඇල්ලයි
ප්‍රේමයේ තුංග කඳු පවුරයි
ප්‍රීතියේ නැවුම් දිය ඌලයි
සංචරණ සීමාවලට හසු නොවෙන
සංතාපයන් අතුරුදන් කෙරෙන
සන්තෝස දූව මේ මෙතැනයි.....
බදාදා
හරි මැදින් ඉරි ගසා දවස් හත වෙන් කරන
ඒ හපන්කම් අගයා
රන් පදක්කම් පැළඳෙන
හදිස්සියකට නිවාඩුවකුත් නැතිවෙන
සිකුරාදාට දුර බව මතක් කරදෙන
සඳුදාව ගෙවුනා විතර බව කියා දත නියවන
කාරෙකේ බැටරි බස්සවා එකතැන නතරකර
ටැක්සිත් අතුරුදන් කරවන
හයිලෙවල් පාර උඩ
පෙට්ටි වාහන අට්ටි තිය තිය රැස්කරන
"ගිහිං පෙන්නපං දැං" කියකිය
කින්ඩියට හිනාවෙන
ඔන්න ඔය පේනවද?
නරි දත් දෙකක් මැද්දෙන්
මේ දැනුත් විරිත්තන
Alzheimer's disease causes brain cells to die. Starting with difficulty in remembering recent events, it eventually leads to severe memory impairment.
_______________________________________________
මගේ උද්‍යානයට අපලයි •
දශක දෙක තුනක් දෝතින්ම පිබිදවූ මල්,
පෙත්තෙන් පෙත්ත,
පෙත්තෙන් පෙත්ත,
ගිලිහෙයි •
වියැකී ගියෙන් සකුණ පියපත්,
තුරු අත් අගිස්සේ - ගිම්හාන කුටියේ පියස්සේ
කූජන නඟන සුදු ඇටසැකිලි සුලබයි •
මලසොහොන් පාළුවක් පමණක්,
මා වසාගෙන,
වසාගෙන,
වැතිරෙයි •
මැකී ඇති හෙයින් පැන්සල් දාර,
අපිලිවෙල සායම් පදාසයක්,
ශාරදාකාශයෙන් වැගිරෙයි •
සදාකාලික සිසිර තුහිනෙක,
මා ගිලී යන නොබෝ දිනයෙක,
මතක දැ'යි නො අසා, කොපුල් මත -
ඔබේ සුස්මක් තැවරීම,
ඇස් දෙකේ හුරුපුරුදු දිස්නය, ඇවිලවෙන කෙටි නිමේෂයකදි -
සැනසීම,
ඒ නැතොත් හිම මුහුණ ඉවසීම,
සුහද, ඔබ හට බාරයි!
පපරෙ සංගීත නිහඬ විය හිතවත
තිගැස්මෙන් ඇලලීගියා 'කානිවල්'
පේනවද පිපිරුණ මල්වෙඩිල්ලක රත
මග දිගට විසුරවා රෝස මල්
අදින් ඉවරයි මේ අපායේ ඉන්ටවල්!
ආලින්දයේ කිරි උතුරවා
මුළුතැන්ගේ කිරිබත පිසෙන අතරේ
සතුටු සල්ලාපයකට ද උන් වීදි මැද්දට ඇදුනේ?
රතිඤ්ඤා හඬ ඇසී උඩ පිනූ කලබලයෙන්
පය ගැටී රතු වයින් ඔඩමක්ද ඒ බිම හැලුනේ?
කියනවද මට
රතු වයින් නොවෙද ඒ වීදිය සිසාරා ගැලුවේ?
ගෙදර උළුවස්ස ලඟ මගබලන පැටියෙක්ට
තාත්තෙක් ගෙනා රතු බූන්දි ද ඒ අතරමග හැලුනේ?
අයියෙක් අරන් ආව ෆලූඩා අයිස් පලමක් ද
දිය වෙලා රතු බිංදු පාරට වැටුනේ?
පපරෙ සංගීතෙ යලි නෑසේවි හිතවත
පේනවද පෙති හැලී පෑගෙන රෝසමල්
බක්මහේ මල් වෙඩිලි තව අහවර නැත
නැවතුන තැනින් ආයෙම පටන්ගමු කානිවල්
ප්ලීස්,
අදින් ඉවරයි මේ අපායේ ඉන්ටවල්!
ඉස්සරම කට්ට කළුවර රෑට
තරු නෙතින් තරු රටා උරා බිව්
කුඩා දැරිවිය මෙතැන අද නැත
බැල්කනිය දිග ක්‍රිස්මස් ලයිට් දැල්වූ
ඉටිපහන් එළි බීර බඳුනක ගිල්වූ
පෙම්වතිය තරුණියද මෙහි නැත
මෙතන මේ දැවෙන්නේ අම්මෙක් ය!
ළදරු කිරිපිටි හොයා කඩවල් පීරන
ළදරු වැක්සින් හිඟකමින් හද සීරුන
කළුවරේ ළදරු ඇඬුමෙන් සවන් පෑරුන
හෙටක් ගැන හිතන ගානේ පපුව හෑරුන
මෙතන මේ දැවෙන්නේ අම්මෙක් ය!
තරු රටා විඳින, සෙවණැලි රූප අඳින කෙල්ලන් තව නැත.
ඉටිපහන් දැල්ලකින් හදවත ඇවිළුන
ඒ ගින්දරෙන් දෙනෙත දැල්වුන
වේතාල රැලට ගිනි පිඹින අදිටනින් අද
අම්මලා වීදියට පැමිණ ඇත!
හාත්පස වැහි අඳුර ගල ගලා හැලෙද්දී
ක්ෂුද්‍ර කවි කිහිපයක් ගොතා ගමි
ඕනෙවට එපාවට ඉන් මසා ගත් පොරෝණාවක්
දෙඇස දෙසවන වැහෙන තරමට ඔතා ගමි
කුහුඹු පා හැඩ අකුරු ඇතිරූ කරදාසි මිටි
කීතු කර හද ගිනිමැලය දල්වා ලමි
කොම්බුවක් හේ ගුලි වෙමි
සූරියකාන්තා කුසුමන් -
ගිනි සැර වැදී පරවෙයි
හැපි ගෝ ලකී හිරු රැස් -
වැහි හීතලේ වෙව්ලයි
වී ඇටක්වත් නැතියෙන් -
ගී කුරුල්ලන් පවා දුලබයි...
අළු වලාකුළු මගහැර
කවි පොරෝණා ගොතා ගමි
කොම්බුවක් හේ ගුලි වී
දෙඇස් දෙසවන් පියා ගමි.
තුනී ගින්දර පුපුරු,
මල් තුහින පෙති වගේ දැනෙනකොට,
ෆූජි කඳු ඉහත්තාවේ,
ස්කෙටින් කරන්න හිතෙනකොට,
තැනිතලාවක වැතිරගෙන - අහස බලාගෙන
මම මෙහෙම නොහෙල්ලී ඉන්නවා.
අළු පාට ආකහේ විදුලි එලි දුවන හැටි මට පේනවා.
ඔබේ මුදු ජෙල් කුයිල,
මගේ නැහැතුඩු හෙමින් ඉඹිනවා.
තැනිතලාවක පිපුණු කුඩා රතු මලක් වී,
මම මෙහෙම නොහෙල්ලී ඉන්නවා.
මේ වහින්නේ ඉඳිකටු ද?
කඩු තුඩු ද? හඬන ඉටිපන්දමක කඳුළු ද?
වගේ වගකුත් නොමැති කුඩා රත් පෑ මලක් තියෙනවා.
වළාකුළු ගුලාවක, ගුලි ගැහෙන කුඩා මල,
ඩොපමීන් නිද්‍රාවක ගිලෙනවා.
මම
මෙහෙම
නොහෙල්ලී ඉන්නවා!
